Aşa am trăit eu
între
două inundări
ale
sufletului
am săpat
o fântână
cu apă
limpede
răcoroasă
cu braţele-mi
aspre
am ridicat
o casă
visând
lalele pestriţe
împreună
cu Ana
am
zămislit doi copii
ce ne
sunt
lumina
vieţii
printre
atâtea coşmaruri
hăituit
de atâtea năluci şi rele
am zărit
lumina
chipului
Tău Doamne
ştiu, ca
să fiu cu Tine
va
trebui să plec
departe…
Kështu kam jetuar unë
mes dy
vërshimave
të
shpirtit
e miha
një fontanë
me ujë
të kulluar
të
freskët
me
krahët e mi të ashpër
e ngrita
një shtëpi
duke
ëndërruar tulipanë të larmë
së
bashku me Anën
përmenduam
dy fëmijë
që na
janë
drita e
jetës
mes aq
anktheve
i ndjekur
nga aq ligësi
e
vërejta dritën
e fytyrës
Sate o Zot
e dij,
që të jem me Ty
do të
duhet të shkoj
në
largësi...
Încă mai zac…
Motto: Când asfinţesc nici
prieteni n-am.
greoi cu răsuflarea tremurândă
încă mai zac în trupul meu de lut
în mintea mea dansează
clipele cu tine
şi curg şiroaie picuri reci pe tâmplă
azi aş da tot să îmi cunosc destinul
mi-aş pune viaţa toată
pe-un taler de cântar
să văd cât valorează bucuria
ochii ei nemăsurat de mari
în crezul meu rămân
statornic neclintit
învăţ durerea s-o suport
pierind în somnul nopţii
aş fi... învingător ?!
Ende po dergjem...
Moto:
Kur perëndoj asnjë mik nuk kam.
i rëndë
me frymëmarrjen e dridhur
ende
dergjem në trupin tim të glinës
në
mëndjen time vallëzojnë
çastet
me ty
dhe
rrjedhin vargje pikash të ftohta në tëmtha
sot do
jepja gjithççka ta njoh destinin
do ta
vëja krejt jetën
mbi një
pjatë kandari
të shoh
sa vlen lumturia
sytë e
saj të hatashëm
në
mëndjen time mbeten
qëndresë
e patundur
mësoj
dhembjes t’i bëj ballë
duke u
degdisur në gjumin e natës
do të
isha... ngadhnjimtar?!
Curând…
Atâta
frumuseţe cuprinde fiecare zi
Când
soarele şi luna îşi face bine treaba
Dar
oricât de multă dragoste mă împresoară
Atât de
monoton îmi curge izvorul vieţii mele
Nimic nu
e spectaculos în toate cele
Doar
faptul că Tatăl n-a uitat încă de mine…
Mă sting
în fiecare zi câte puţin când nu te am
pe Tine
Şi tot
mai mult mă tem de iad şi focurile ghenei
Smerit
te port în suflet şi-n gându-mi zi de zi
Prin
valurile vieţii îţi spun Doamne Isuse Sfinte
Eu doar
cu Tine şi Tatăl pot răzbi…
Së shpejti...
Aq bukuri
e kaplon çdo ditë
Kur
dielli e hëna e bëjnë mirë detyrën
Por sado
qoftë shumë dashuri më mbështjell
Po aq
monotone më rrjedh kroi i jetës sime
Asgjë
s’është spektakulare në të gjitha këto
Vetëm
fakti se Aty ynë ende s’më ka harruar...
Po
shuhem nga pak për çdo ditë kur s’të kam
Ty
Dhe
gjithnjë më shumë trembem nga skëtera e zjarret
I përulur
të mbaj në shpirt e në mendimin tim ditë për ditë
Nëpër
valët e jetës të them o Zot Jezus i Shejtë
Unë
vetëm me Ty dhe Atin mund të çaj rrugë...
Poemul Anei
întotdeauna
am visat o femeie
ideală
doar mie
să aibă un picior cât Turnul Eiffel
apoi simetric celălalt
şi o gambă ce nu aşteaptă
ciorapul Adesgo
să aibă surâsul Giocondei minoră
ori al tahitienelor lui Paul Gaugain
cu plete asemenea grânelor vara
când dau în copt
cu ochii limpezi
iubitori
cu mâinile suave asemeni Fecioarei Maria
la sânul ei alb izvor să-mi crească
voinici pruncii...
Poema e Anës
gjithmonë kam ëndërruar një femër
ideale vetëm për mua
të ketë një këmbë sa Turni Ejfel
pastaj simetrikisht tjetrën
dhe një kambë që nuk pret
çorapin Adesgo
të ketë buzëqeshjen e Xhiokondës minore
apo të tahitienëve të Paul Gaugain-it
me leshra porsi të grunajeve të verës
kur po piqen
me sytë e kulluar
dashamirës
me duart e buta si të Lumvashës Maria
në gjirin e saj të bardhë burimi të më rrisë
foshnje të fuqishme...
Trecuta tinereţe...
dacă am să
dispar într-o zi
nu vei
fi singură
vei
rămâne cu imaginea mea
cu
amintirea buzelor împreunate
cu
conturul inimii ce ţi-am dat-o
şi cu
poemele-mi dăruite ţie…
Rini e shkuar...
po qe se do degdisem një ditë
nuk do të jesh e vetmja
do të mbetesh me imazhin tim
me kujtimin e buzëve të bashkuara
me konturin e zemrës që ta dhashë
dhe me poemat e mia që ti pata dhuruar ty...
Moara lui Laurenţiu
bunicul meu dinspre mamă a fost morar
ce moară
mai avea pe Someş
aşa m-am
născut şi eu şi fratele meu
şi nu
pot trăi fără moara mea
eu macin
numai cuvinte
când
n-am ce pune în coş
mă macin
pe mine
cuvânt
cu cuvânt
os cu os
fir cu
fir
picătură
cu picătură
în lut
mă transform…
Mulliri i Laurentiu-t
gjyshi
im nga mamaja ishte mullixhi
çfarë mullriri
kishte në Somesh
kështu u
linda dhe unë e vëllau im
dhe
s’mund të jetoj pa mullirin tim
unë
bluaj vetëm fjalë
kur
s’kam çka të qes në kosh
e bluaj
vetëveten
fjalë me
fjalë
asht me
asht
fije me
fije
pikë me
pikë
në glinë
shndërrohem...
Concluzie tardivă
Am ajuns la o descompunere
anatomică
severă
Miros a muritor de rând şi ură
Fără Tine Doamne Isuse sunt
Clandestina floare
ivită între
spini ...
Trupul meu, altarul Evei
E mai diform ca niciodată
Sufletul îmi sângerează
asemenea
crinului
Complementele de loc îmi sunt străine...
Mă adăp din marii poeţi
Eminescu, Vieru, Păunescu
Şi parcă nu mi-e de ajuns -
Esenin, Puskin, Mayakovsky
Poeziile sunt ca lipitorile
Îţi sug seva vieţii
Pentru un poem reuşit aş vrea să mor
De colţii mistreţului de-argint!
Între frunzele toamnei
Şi căderea Imperiului Roman
Mă interesează acum căderea mea!
Îmi spune Ioan Hada, poetul
Că trebuie să avem o armată puternică
Dar din toate spusele domnului ofiţer
în retragere
Am reţinut esenţialul:
„Poezia-i inima retrasă-n cuvinte de
dor”
Şi că între atâtea cuvinte,
Mi-e dor de limba lui Alecsandri
Şi tot mai des de-a lui Eminescu…
Konkluzion i vonë
Arrita në një shpërbërje
të ashpër
anatomike
Kundërmim vdektari të rradhës dhe urrejtje
Pa Ty o Zoti Jezus jam
Lule klandestine
e mugulluar mes gjembash…
Trupi im, altari i Evës
Është më i deformuar se asnjëherë
Shpirti më përgjaket
njësoj si ai i
zambakut
Komplimentet ashiqare më janë të huaja…
Po ngihem nga poetët e mëdhenj
Eminescu, Vieru, Paunescu
Dhe thuajse nuk më mjaftojnë –
Esenini, Pushkini, Mayakowsky
Poezitë janë shushunja
Ta thithin lëngun e jetës
Për një poemë të mirë do doja të vdes
Te dhëmbët e mistrecit të argjentë!
Mes gjetheve të vjeshtës
Dhe përmbysjes së Perandorisë Romake
Më intereson tani përmbysja ime!
Më thot Ioan Hadea, poeti
Se duhet të kemi një armatë të fuqishme
Por nga të gjitha thëniet e zotit oficer
në tërheqje
E mbajta vetëm esencialen:
“Poezia është zemra e tërhequr në fjalë përmallimi”
Dhe se mes aq fjalëve,
Më djeg malli për gjuhën e Alecsandri-t*
Dhe gjith’ e më shpesh të Eminescu-t...
___
*Vasile Alecsandri, poet klasik
rumun
Femeia – Poarta Raiului
la lumina zăpezii apar ghioceii lui martie
îi dăruim mamelor şi iubitelor
ca un zid împotriva nepăsării
zăpada e supusă
albeşte sufletul
gesturile simple sunt poarta raiului
răsăriţi din zăpadă şi frig
ghioceii încălzesc inimile
în preajmă veţi găsi oricum multă singurătate
şi miros de cenuşă
poate şi un crin
ca oglindă a tristeţii depline
voi pleca în pădurea bavna
să adun ghiocei
îmi iubesc zăpada
cum ziua-şi iubeşte noaptea
Gruaja – Porta e Parajsës
në dritën e dëborës çelin lule boret e marsit
ua dhurojmë nënave dhe të dashurave
porsi një mur kundër mospërfilljes
dëbora po nënshtrohet
zbardhëllohet shpirti
gjestet e shenjta janë porta e parajsës
të mugulluara nga dëbora e acari
lulet e dëborës ngrohin zemrat
përrreth do gjeni gjithësesi shumë vetmi
dhe kundërmim prej hiri
ndoshta dhe ndonjë zambak
si një pasqyrë të trishtimit të plotë
do të shkoj në pyllin bavna
për të prurë lule bore
e dua dëborën
siç dita e do natën
Nelinişte
Nu reuşesc să disting marginea dintre zi şi noapte,
Dar ştiu că noaptea are un gust amar.
Aş desfiinţa noaptea, aş trece de la zi la zi
Fiindcă noaptea-i amăgire şi timp irosit
Aşa cum este acum, presupun că e un exerciţiu
Pentru atunci când vom trece şi nu vom mai fi!
Shqetësim
Nuk arrij të dalloj kufirin mes ditës e natës
Por e dij se nata ka një shije të hidhur
Do ta çthemeloja natën, do të kaloja nga dita në ditë
Ngase nata është zhgënjim dhe kohë e degdisur
Ashtu siç është tani, mendoj se është një ushtrim
Për atëherë kur do kalojmë dhe nuk do të jemi!
Semn de întoarcere
Ne-atinge ochiul stâng, durerea
aripa păsării ce lasă,
o toamnă şi mai grea, tăcerea
şi atâtea amintiri ne lasă.
Nu trece pragul de iertare
vin, alte stoluri lungi de ploi,
o umbră doar, pentru plecare
şi-un adăpost de ploi.
Rămân copacii, mâna, creanga arsă
un semn de-ntoarcere, şi-apoi,
privirile, o geană ştearsă
şi-un anotimp de ploi.
Shenjë rikthimi
Na prek syri i majtë, dhimbja
flatër e zogut që lë,
një vjeshtë dhe më e rëndë, heshtja
dhe aq kujtime na lë.
Nuk kalon pragun e faljes
vijnë, tufa tjera të gjata të shirave,
vetëm një hije, për vajtje
dhe një strehim për shirat.
Mbeten pemët, dora, degë e djegur
Një shenjë rikthimi, dhe pastaj,
Shikimet, një vetull e fshirë
Dhe një stinë shirash.
Amânare
E timpul să ne întâlnim
tulburător te mai caut
unde vâslaşii dorm în flăcări
şi se trezesc, în cânt de flaut!
Mënjanim
Është koha të takohemi
i turbullt të kërkoj
ku lundrimtarët dremisin në flakëra
dhe zgjohen, në këngë flautash!
FELICITARI POETULE DE PE SOMES!
RăspundețiȘtergere